Nieuws

[vraag] Welkom bij de opname van de podcast 'De bevlogenheid van de zorgprofessional' Amy. Nou 'Bevlogen' dat ben jij! Ik heb je als eerder mogen spreken en jouw enthousiasme spat er echt vanaf. Heel fijn dat je hier wilt komen.  Je kunt zelf wel vertellen; wat doe je binnen ZZG?

[antwoord] ik ben Amy Garado en ik werk vanuit het Herstelcentrum via Flexwerk als verzorgende 3 ig.

[vraag] Doe je dat al lang?

[antwoord] Nou best al wel een tijdje,  sinds 2007 denk ik. Ik ben er wel even tussenuit geweest. Daarvoor had ik in een vast team gewerkt binnen de ZZG. Daarna ben ik gaan flexen en dat flexwerk is eigenlijk pas een kleine drie/vier jaar.

[vraag] Leuk. Daar komen we straks nog even op terug, op het Flexwerk. Maar ik ben eerst heel erg benieuwd naar jouw achtergrond. Want hoe ben je überhaupt de zorg ingegaan?

Vroege wens om in de zorg te werken

[antwoord] Mijn afkomst is Filippijns, geboren en getogen. En ik wilde toch altijd wel in de zorg werken. Dat wist ik al lang. Door de liefde ben ik in Nederland terechtgekomen en eenmaal in Nederland en de beheersing van de Nederlandse taal, ben ik ook gelijk de zorg ingegaan.

[vraag] En je opleiding heb je op de Filippijnen gedaan?

[antwoord] Mijn opleiding heb ik in het westen van het land, in Dordrecht gedaan. Door verhuizing ben ik terechtgekomen in Nijmegen en zo ben ik bij ZZG binnengerold.

[vraag] Wat ik begrijp is dat jij nog steeds een connectie hebt met de Filippijnen? Ik vind het heel leuk om te horen wat jij doet?

[antwoord] Nou ik ben van nature ondernemend. Ik heb een stichting opgericht in 2002. Deze stichting houdt zich bezig met het helpen van de armen en de zieken in de Filippijnen. Daar waar de schrijnende gevallen zijn, mijn eigen geboortestreek zeg maar. Dat was een droom van mezelf toen ik klein was. Toen ik groot werd, vertelde ik tegen mijn vader 'ik wil de zieken en de armen helpen'. En je wordt groot en je wordt volwassen en kennelijk zat die droom heel goed vast verweven in mezelf. Het is verweven in mijn hele leven. Eigenlijk is het een levenshouding.

[vraag] In eerste instantie was dat in je geboortestreek. Maar inmiddels dus ook binnen ZZG. En dan zit dat helpen er ook in hè, het verzorgen van mensen?

[antwoord] exact exact

'Als ik dit eerder had ontdekt, was ik eerder gaan flexen'

[vraag] Hoe is jouw ervaring binnen het Herstelcentrum via Flexwerk?

[antwoord] Ik heb gezegd 'als ik dit eerder eerder had ontdekt, was ik eerder gaan flexen'.  Het is echt gewoon een fantastische oplossing om je balans te vinden. De balans op het werk, de balans privé. Je kan zelf sturen in je agenda. Je bent zelf de baas. Je kan zelf plannen en dat maakt jezelf eigenlijk wat flexibeler. Je hebt de hele planning in eigen regie.

Dat zorgt er eigenlijk voor dat je je werk passievol en met blijdschap doet. Dat heeft te maken met dat je die balans hebt thuis en op het werk. En dat heeft te maken met de flexibiliteit binnen Flexwerk.

Dus de manier van werken, het flexibel kunnen invullen van je eigen agenda, zorgt er eigenlijk voor dat je ook een betere zorgprofessional bent. Als je geen goed balans thuis en op het werk hebt, dan is je functioneren maar half half.

Balans op je werk en thuis

En het plezier is dan ook minder. Ik vind het heel belangrijk dat je, naast het beoefenen van jouw beroep, dat er toch ook een stukje passie, blijdschap en enthousiasme is. Dat moet er ook bij zitten en dat kan je alleen maar als je die balans heb op het werk.

En wat ik ook nog heel erg fijn vind binnen ZZG en Flexwerk is dat waar ik ook ben, in welk team ik me ook bevind, zij nemen mij gewoon mee; 'Oh dat is Amy' en dat vind ik zo fijn binnen ZZG als Flex-medewerkster.

[vraag] Dus je herkent ook dat je echt welkom bent in de teams waar je dan ingeroosterd wordt?

[antwoord] Ja ze zijn ook heel blij met je als je binnenkomt; 'Hé wat leuk, je bent er. We zijn blij om jou te zien.' Voor mij is dat niets bijzonders, maar kennelijk voor veel collega's wel heel belangrijk. Voor mij is het normaal dat ik de afspraak nakom. 'Ik kom vandaag werken en ik ben er.' Je merkt wel gelijk de waardering die je dan vanuit zo'n vast team krijgt want die plannen jou in omdat er waarschijnlijk een tekort is.

Welkom voelen

En dat je echt heel erg welkom bent. Ja, dat is echt zo. Ja dat hoor ik ook van collega's van Flexwerk, van het kantoor maar ook vanuit de praktijk. En dat spreken ze ook echt uit. Ja fijn. En dat is waarom je je nog meer inzet. Dat gevoel dat je gerespecteerd wordt en gewaardeerd wordt door jouw team. Dat je onderdeel bent van het team ook al ben je een flexibele collega. Dat doet heel veel met je zelfvertrouwen, je veiligheid en geborgenheid binnen dat team. Dat is nummer één. Ja, zonder dat kan je niet functioneren.

[vraag] Met de patiënten in het Herstelcentrum, bouw je daar ook een connectie mee op?

[antwoord] Ja nou en of. Er wordt veel gelachen maar soms zijn er ook verdrietige momenten. Dan ben je professioneel maar ook mens hè. Het is niet alleen maar dat je professioneel bent en met een stalen gezicht. Je zit bijvoorbeeld tegenover iemand met slecht nieuws. Dan laat je tegelijkertijd ook zien dat jij een mens bent,  dat je empathie hebt voor diegene.

Blijdschap en verdrietige momenten zijn er allebei

Het lachen dat gaat heel makkelijk. Je maakt een grapje of een opmerking en dan heb je ze allemaal. Ja en de moet ook want dat maakt jouw werk  ook plezierig. Blijdschap en enthousiasme, de positiviteit, dat vind ik wel heel belangrijk. En natuurlijk is het niet altijd positief. Er zijn ook dingen die af en toe best wel lastig zijn.

[vraag] Wat zijn dat voor lastige dingen en hoe los je dat dan op?

[antwoord] Dat los je op door met elkaar te overleggen. Dit is de casus, hoe pakken wij dit aan? Je gaat deskundigen raadplegen ,collega's onderling raadplegen en dan is het ook opgelost.

[vraag] Je deelt het dus. De cultuur is wel open en veilig genoeg om dat met elkaar te bespreken?

[antwoord] Absoluut absoluut. Je wordt serieus genomen met je bevindingen en er wordt ook meegedacht. Dat vind ik zo fijn als Flex-medewerker.

[vraag] Zijn er nog meer cliënten ervaringen die je wilt delen? Voorbeelden waarbij je denkt van 'Oh ja en daarom doe ik dit beroep'?

Revalidatie biedt perspectief

[antwoord] Sowieso de revalidatie. Dat heeft natuurlijk perspectief. Cliënten komen binnen met nul mobiliteit door operaties en dat soort dingen. Wanneer je ze ziet in die dagen, de fases van het niks kunnen en dan de stappen naar steeds meer kunnen. Dat stapsgewijs, het hele systeem van revalidatie, dat doet mij wel heel veel. Het geeft me ook plezier. Er is dus hoop.

[vraag] Dat is heel belangrijk voor jou in jouw werk. Zeg maar dat je mensen kan helpen om verder weer te kunnen functioneren, weer beter te worden?

[antwoord] Ja klopt. En vaak motiveer je ook de cliënt door te zeggen; 'Goh maar dit is nou eventjes zo. Nu kunt u niks maar morgen kunt u misschien al een klein beetje stap zetten. Dit is ook tijdelijk hè, daarvoor bent u ook op revalidatie. U bent dus tijdelijk bij ons om te revalideren en maak daar gebruik van om beter te worden.' We streven naar verbetering en dat zie je ook onder je ogen gebeuren.

Ik heb daar een geweldig voorbeeld van. Iemand met sondevoeding via een neussonde. De maaltijd wordt vanuit de neus toegevoegd. Dat gaat via slang naar de maag toe. Nou dan zit je wel even diep. Dan zei cliënt 'Oh ik vind het zo naar, heel vervelend. Ik wil dat niet en ik hoop dat ik het heel snel af mag doen. ' Nou en dan krijgt ze vanmorgen te horen dat ze de slang af mag. Dat plezier als een diëtist bij jou komt en zegt dat de sonde af mag. Dan reageer ik gelijk van 'Oh wat is mevrouw blij!' Ja zegt mijn collega, dat is ook een groot feest nu voor haar. Dat de sonde af mag.

Dat zijn hele mooie dingen, dat mensen terug mogen naar de oorspronkelijke functie. Dat ze hun lichaam weer mogen gebruiken. Misschien  maar deels zoals het hoort, maar dat mensen weer autonoom worden in plaats van afhankelijk zijn.

[vraag] En dat is wat jou raakt en en wat jou drijft in je vak. Zijn er ook patiënten waar jij mee hebt gewerkt waarvan je zegt; Daar hebben we zo hard ons best voor gedaan maar het is niet gelukt? En hoe voel je je daar dan onder?

[antwoord] Ja, dat komt voor en daar word je wel verdrietig van. Soms zorgt dat ook wel voor frustratie van binnen, omdat je dus iets anders wil maar ook een andere verwachting hebt. Als alles is ingezet dan is het niemand te verwijten. Dat is gewoon zoals het leven soms loopt.  Dan zeggen we ook met het team tegen elkaar 'We hebben er alles aan gedaan. We hebben alles ingezet en het heeft niet mogen baten.' Ja, dat zijn wel verdrietige momenten.

Eigen ervaringen neem je mee in het werk

[vraag] Hoe ga je daar persoonlijk mee om?

[antwoord] Ik heb zelf natuurlijk heel veel meegemaakt in het leven. En ik denk dat je, doordat je heel veel meegemaakt hebt - dat wil niet zeggen dat het makkelijk is om te relativeren - heb ik een andere vorm van acceptatie. Het leven kan lopen zoals wij niet gehoopt hebben. Dat het leven zomaar afgelopen kan zijn en dat revalidatie niet altijd mogelijk is. Maar er kan verdrietig nieuws zijn. Dan praat je daar ook over met collega's op zo'n moment.

Door mijn eigen ervaringen sta ik er op mijn eigen manier in. ik heb mijn vader heel vroeg verloren, hij was 52 jaar. Ik heb mijn broer en mijn zus achter elkaar verloren, ze zijn overleden door de ziekte kanker maar mijn zus had ook hartproblemen. Dus ja, dan kijk je ook heel anders naar het leven.

Toekomst van de zorg

[vraag] Hoe kijk je naar de toekomst van de zorg aangezien wij natuurlijk voor de opgave staan van veel vergrijzing, veel oudere mensen en relatief minder mensen die in de zorg kunnen werken terwijl we eigenlijk meer mensen nodig hebben natuurlijk. Heb je daar ideeën over of een beeld bij?

[antwoord] Nou ik maak me daar best wel zorgen om. Hoe gaan we dat doen? En zouden er nog verpleegkundigen en verzorgenden zijn als wij tegen die tijd bedlegerig gaan worden. Als wij zelf ouder worden, als wij zelf oud mogen worden, zijn er nog wel genoeg mensen in te zetten? Zouden zij nog echt gepassioneerd de zorg ingaan? Zijn ze nog zo gedreven zoals wij nu? Die vragen stel ik steeds aan mezelf want nu ervaar ik die gedrevenheid. Dat de zorg van goede kwaliteit is, ervaar ik binnen het Herstelcentrum zeker. Ja en dan maak je je wel zorgen voor de toekomst. Dan hoop ik dat wij nog nieuwe collega's van jonge generaties erbij krijgen die passievol voor het vak kiezen.

[vraag] Wat zou je tegen jonge generaties zeggen?

[antwoord] Kom op, solliciteer bij ZZG want er is er is ruimte genoeg voor een opleiding, er is ruimte genoeg om jezelf te ontplooien.

[vraag] Wat zou het ze brengen?

[antwoord]  Wat het ze zou brengen, ik denk zoals wat ik nu heb in mijn leven. Zeker met dat flexibele contract. Het heeft mijn leven wat aangenamer, wat prettiger, gebalanceerd gemaakt. Dat is echt de kern dat jij je 100% kunt inzetten op het werk dat je plezier hebt in hetgene wat je doet. Dat je op je plek bent. Dat zorgt ervoor dat je je kunt ontplooien, dat je jezelf kan zijn, dat je verder kan ontwikkelen.

Nou Amy hartstikke bedankt voor je bijdrage. Inspirerend verhaal. Ik voel de kippenvel af en toe over mijn arm lopen. Fijn dat je dat hebt willen doen en ik hoop met jou dat er heel veel jonge mensen maar ook ouder eigenlijk, de zorg ingaan - leeftijd is onbelangrijk hè. Als je je eigen gevoel maar achterna gaat. Als je mensen wilt helpen dan zijn er mogelijkheden voor ontwikkeling en als je jezelf al ontwikkeld hebt en je bent al gediplomeerd, gelijk inzetbaar, dan zijn er bij Flexwerk ook mooie mogelijkheden om bij het Herstelcentrum te werken.