Terwijl ik van een cliënt terugloop naar de lift gaat opeens de deur van een aangrenzende
flat open. Mevrouw verschijnt in de deuropening. Heel enthousiast zegt ze wat een geweldig
spul het was en hoe prettig haar vingers nu aanvoelen. Daarna gaat de deur weer dicht.
Een half uurtje te voren was ik voor het zorgmoment bij haar in haar flat. “Kun je even
YouTube voor me aanzetten”, had ze gevraagd. Zo gezegd, zo gedaan. Een mooie
aanleiding om bij mevrouw iets gedaan te krijgen. Mevrouw is een zorgmijder en vanuit dat
oogpunt moet je soms alternatieve wegen bewandelen om goede en passende zorg te
kunnen verlenen. “Nu ik iets voor u gedaan heb…”, begin ik. “Oh”, antwoord ze, “gaat het zo
tegenwoordig.” Haar humor is ze nog niet kwijt in ieder geval.
“Ben je al klaar?” “Dat is snel!”
Ik ga met haar aan tafel zitten en pak een vochtig washandje tevoorschijn. Door de
kromstand van haar vingers, ten gevolge van een aandoening, moeten haar vingers en
handpalm goed gereinigd worden. Ik wil uitproberen wat mevrouw van een vochtig
washandje vindt, zodat het hygiënisch schoon wordt. Terwijl ik mijn hand in het washandje
steek en haar vingers begin te reinigen, kijkt ze er vol ongeloof naar. Voor ze het weet, is het
klaar. “Ben je al klaar?” “Dat is snel!” Ik vraag of ze het wat vindt. Ze knikt instemmend. We
spreken af dat haar vrijwilligster het snel meebrengt met de andere boodschappen. “Oh”,
zegt ze terwijl ze een sigaret opsteekt, “van die vrijwilligster moet je niet al te veel
verwachten hoor…die komt alleen wanneer ze zin heeft”. Ze lacht om haar eigen grapje en
zwaait me de deur uit. Da’s geregeld!
Geschreven door Sabine Veerman, leerling deeltijd hbo-Verpleegkunde.
