De deur van verpleeghuis Terra trek ik achter me dicht. Het zit er op. Op deze plek begon een jaar geleden mijn opleidingsavontuur. Ik ben trots het jaar volbracht te hebben en tegelijkertijd vind ik het jammer om de bewoners los te laten. Het is een jaar geweest van aanpakken, van het verleggen van mijn grenzen, maar ook van genieten. Mensen met dementie kunnen heel goed met hun mimiek overbrengen wat er bij hen van binnen speelt.
Zoals die keer dat een passieve dame, die zich verbaal niet meer kan uitdrukken, haar wenkbrauwen omhoog trekt, bevestigend naar me knikt en mijn hand pakt om door de gang te lopen. Of die keer dat ik een andere bewoner met een passieve tillift uit bed haal. Terwijl de heer boven zijn bed hangt, kijkt hij mij opeens doordringend aan, glimlacht en geeft me een knipoog. Dit zijn voor mij momenten om te koesteren!
"Content nestelt ze zich in haar luie stoel."
Op andere momenten kan de stemming van een persoon met dementie zo maar omslaan. Ik herinner me die keer op een avond in februari dat ik klankschalen had meegenomen. Onderwijl dat ik de klankschalen aan sla en wat harmonieuze geluiden met bamboe chimes produceer, lijkt de sfeer ontspannen. Als ik goed kijk, zie ik een bewoner wat onrustig op haar stoel wiebelen. Ook pakt zij het tafelkleed vast en trekt het naar zich toe. Daarop reageert direct een andere bewoner wat geagiteerd. Ik laat de geluiden stil worden, zodat de sfeer prikkel-arm wordt. Een collega oppert dat mevrouw wat onrustig wordt. We besluiten haar uit de situatie te halen en om haar meteen even om te kleden in nachtkleding.
We lopen de kamer van mevrouw in en zij lacht vrolijk naar haar spiegelbeeld in de spiegel. Opeens slaat haar gemoed om. Mevrouw verzet zich. Omdat zij zich verbaal niet kan uitdrukken, drukt zij zich uit door te knijpen en door ons in het gezicht te blazen. We werken zo efficiënt mogelijk samen om mevrouw zo min mogelijk te belasten. Eenmaal terug in de huiskamer helpen we mevrouw in een luie stoel. Ze slaakt een zucht van verlichting. Ze glimlacht. Content nestelt ze zich in haar stoel. Geen spoortje van onrust of boosheid meer te bekennen!
Geschreven door Sabine Veerman, leerling deeltijd hbo-Verpleegkunde.
