Het is er van gekomen. Ik heb voor de eerste keer billen schoongemaakt. En weet je? Het viel eigenlijk heel erg mee. Op de één of andere manier komt er een soort ‘oer instinct’ in mij los die dit heel gewoon vindt om te doen. Een bewoner aankleden? Dat gaat elke keer wat soepeler – als ik tenminste de arm door de mouw haal in plaats van door de hals… Wassen? Tanden poetsen? Naar bed begeleiden? You name it!
"Wat ook gewoner wordt…"
Wat ook gewoner wordt – maar daarom niet minder bijzonder – is het beleven van ‘intieme’ momenten. Zo moest een mevrouw naar het toilet. Ik weet nu hoe bewoners hierin te begeleiden, dus we lopen samen, hand in hand, naar haar kamer. Ik vraag mevrouw om voor het toilet te gaan staan. Zij staat echter een beetje te drentelen en ze friemelt wat aan haar vest. Ze kan mijn vraag niet goed omzetten in de bijbehorende handeling – vanwege apraxie. Ze kijkt me aan met een grote lach. We staan dicht bij elkaar en onze voorhoofden raken elkaar terwijl we lachen om het gehannes. Het raakt me. Het vertrouwen. De eenvoud van de situatie. Mooi.
"Op enig moment legt zij haar hoofd op mijn schouder"
Op een ander moment begeleid ik een bewoonster naar bed. Mevrouw voelt zich een beetje ongerust en maakt dat kenbaar in haar – niet altijd even goed te verstane – woorden. We zitten samen op de rand van haar bed. Ze pakt mijn handen vast en kijkt me aan met een blik die om geruststelling vraagt. Ik luister naar haar. Op enig moment legt zij haar hoofd op mijn schouder en slaakt een diepe zucht. Voor nu oogt zij wat rustiger. Ze stapt in bed en ik wens haar welterusten. Ik doe haar kamerdeur achter mij dicht met een brok in mijn keel. Dankbaar dat ik dit werk mag doen.
Geschreven door Sabine Veerman, zij-instromer hbo-v bij woonlocatie Terra in Nijmegen.
