Waarschuwing voor aanstaande ouders, dit is geen romantisch verhaal over bevallingen.
Stage
Op een zondagmorgen loop ik vol verwachting de afdeling verloskunde op. Wat zal deze dag mij brengen? Ga ik een bevalling zien?
Vandaag mag ik in het kader van mijn stage bij gynaecologie een dag meelopen op de verloskamers. Soms is het druk met bevallingen, de andere keer is er niets te doen.
Ik val midden in de overdracht. Er wordt een patiënt besproken waarbij de ontsluiting niet vordert. De baby ligt in stuitligging en is waarschijnlijk macrosoom (zwaar kind). Moeder wilde graag vaginaal bevallen, maar de gynaecoloog besluit nu toch om in te grijpen met een sectio, een keizersnede. Dit is voor de moeder natuurlijk geen fijne boodschap, maar stiekem maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Ik ben namelijk wel benieuwd hoe een sectio eraan toegaat.
Zware jongen
Op de operatiekamer aangekomen vraagt de arts of ik “aan tafel wil staan”? Dat lijkt mij niet zo een goed idee, ik heb geen idee wat ik dan moet doen. Op een afstandje kijk ik toe en de de operatieassistent vertelt wat er gaat gebeuren. Ondertussen zie ik dat na de incisie het onderhuidse weefsel wordt opengetrokken. Gescheurd weefsel geneest beter, redeneer ik, maar het ziet er niet zo vriendelijk uit. Na een klein half uur wordt er een flinke baby uit de buik getild. De arts moet zich even schrap zetten, omdat het kind zwaarder is dan zij verwachtte. Hij wordt kort bij moeder op de borst gelegd. Waarna de kinderarts hem mee neemt voor lichamelijk onderzoek onder toeziend oog van vader. Hij blijkt inderdaad een zware jongen van 4800 gram. Wat voor moeder ook bevestigt dat een sectio een goede keuze is geweest.
In bad
In de verloskamers is het rustig. ‘s Middags komt er een kraamvrouw voor een eerstelijns bevalling (met eigen verloskundige) en ik mag erbij zijn. In de kraamsuite staat een groot bad. De kraamvrouw lijkt zich moeilijk te kunnen ontspannen tussen de weeën, waarop de verloskundige haar stimuleert om in bad te gaan. Ik loop er een beetje omheen, ik voel mij een indringer. Ik heb de neiging om mee te gaan puffen, maar het voelt zo stom. Wat heeft die vrouw er aan als er naast haar partner en vertrouwde verloskundige ook nog een stagiaire gaat staan meepuffen?
Kramp
Opeens krijgt de kraamvrouw kramp in haar kuit. Ik geef tegendruk tegen haar voet, waardoor de kramp zakt. Ik ben blij dat ik iets kan doen en masseer haar kuit, wat ze zichtbaar prettig vindt. Ondertussen ‘staat’ het hoofdje en de kraamvrouw heeft het zwaar. Ik moedig haar aan met persen en roep fanatiek mee: “Duwen, duwen, ga door! Je bent er bijna!” Het is alsof ik doordat ik haar kuit kon masseren, nu wel betrokken ben bij de bevalling. Ondertussen pers ik zo fanatiek mee dat bijna mijn eigen baarmoeder eruit komt.
Relaxed mannetje
Even later wordt er een prachtige zoon geboren. Een heel relaxed mannetje. Baby’s die in bad worden geboren hebben schijnbaar minder last van de overgang van baarmoeder naar buitenlucht, doordat ze in het warme water worden opgevangen.
Na twee eigen bevallingen, ben ik toch weer zeer onder de indruk van de oerkracht die vrij komt. En hoe bijzonder het is dat in zo’n korte tijd, een baby ter wereld komt en alle organen zelfstandig functioneren.